ผู้หญิงส่วนใหญ่
มักชอบที่จะตั้งคำถามกับคนรักว่า
"ทำไมเธอถึงรักฉัน" หรือ "เธอรักฉันที่ตรงไหน? "
ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน เธอเพียรถามคนรักของเธอว่า
"ทำไมเธอถึงรักฉัน"
คนรักของเธอบอกว่า "ตอบไม่ได้ "
เธอจึงถามว่า ทำไมตอบไม่ได้
คนรักของเพื่อนของเธอยังตอบได้เลยว่า . . .
รักเพื่อนของเธอเพราะเหตุผลอะไรที่ตอบไม่ได้
เพราะไม่รักเธอจริงใช่ไหม
คนรักของเธอจึงตอบไปว่า
เขาหาเหตุผลไม่ได้ เธอเสียใจและต่อว่าเขาไปว่า . . .
เขาไม่ได้รักเธอจริง
ได้ยินดังนั้นชายคนรักจึงตอบไปว่า ที่เขารักเธอ
เพราะเธอมีหน้าตาที่สวยงาม
ที่เขารักเธอเพราะเธอมีเสียงที่ไพเราะ
ที่เขารักเธอเพราะเธอมีน้ำใจโอบอ้อมอารีต่อคนรอบข้าง
และเขารักเธอ ที่ทุกๆ movement ของเธอ
ฝ่ายหญิงก็สบายใจที่ทราบเหตุผลและยุติการคุยเรื่องนี้ไป
ต่อมา ฝ่ายหญิงได้รับอุบัติเหตุ
บนโต๊ะหัวเตียงของเธอมีจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้
เธอเปิดอ่านดู ในจดหมายมีใจความว่า
สุดที่รักของผม
คุณเคยถามผมว่า ผมรักคุณเพราะอะไร ผมตอบคุณว่า
ที่ผมรักคุณเพราะคุณมีหน้าตาที่สวยงาม
แต่ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว ผมคงรักคุณต่อไปไม่ได้
ที่ผมรักคุณ เพราะคุณมีเสียงที่ไพเราะ
แต่ตอนนี้ คุณไม่สามารถจะเอ่ยเอื้อนเสียงที่ไพเราะเช่นเดิมได้
ผมคงรักคุณต่อไปไม่ได้
ที่ผมรักคุณ เพราะคุณมีน้ำใจโอบอ้อมอารีต่อคนรอบข้าง
แต่ตอนนี้คุณไม่สามารถจะแสดงน้ำใจต่อใครได้อีก
ผมคงรักคุณต่อไปไม่ได้ และที่ผมรักคุณ
เพราะทุกๆ movement ของคุณ ก็คงไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว
เพราะคุณไม่สามารถเคลื่อนไหวไปไหนได้ และผมคงไม่รักคุณ
นี่คือสิ่งที่ผมอยากให้คุณรับรู้มาตลอด
สิ่งที่คุณเพียรถามเกี่ยวกับเหตุผล
ในความรักของผม ถ้าเหตุผลทั้งหมดนั้น หมายถึงความรัก
ตอนนี้ผมจึงไม่รักคุณแล้ว
แต่ความรักไม่ต้องการเหตุผล เหตุผลทั้งหมดไม่ใช่ความรัก
ผมรักคุณที่ทั้งหมดของความเป็นคุณ รักที่หัวใจและความคิดของคุณ
อย่าเพียรพยายามถามเหตุผลของความรักของผมอีกเลย
เพราะผมรักคุณด้วยทั้งหมดของหัวใจของผม
ฉันไม่มีเหตุผลใดให้เธอ
รักมันมีเหตุผลในตัวของมันฉันแค่ทำสิ่งนี้ที่ใจต้องการ
เหลือแค่เธอจะยอมรับมันไป
ดังนั้นหากใครมีรักหรือมีคนรักอย่าถามหาเหตุผลจากความรักอีกเลย
อย่าถามตัวเองว่า ทำไมถึงรัก
เพราะเราจะไม่ได้เหตุผลที่แท้จริงหรอก
เพราะหัวใจไม่มีเหตุผล