| พี่บอกแล้วไม่เชื่อนั้นเหลือใจ |
|
หนักอะไรจะเหมือนรักหนักอุรา
|
| |
|
| หลงอะไรจะเหมือนหลงทรงมนุษย์ |
ที่โศกสุดเศร้าแสนเสน่หา
|
| |
|
| จนลืมตัวมัวหมองเพราะต้องตา |
ต้องตรึกตราตรอมจิตเพราะปิดความ
|
| |
|
| บุราณว่าถ้าเหลือกำลังลาก |
ให้ออกปากบอกแขกช่วยแบกหาม
|
| |
|
| แม้นพ่อบอกออกบ้างไม่พรางความ |
จะเป็นล่ามแก้ไขให้ได้การ
|
| |
|