บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการฝึกแบบฝึกยืดเหยียดร่างกายพื้นฐาน ขณะอยู่กับที่ ที่มีต่อความอ่อนตัว ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 และเพื่อเปรียบเทียบความอ่อนตัวของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 ก่อนและหลังการฝึก แบบฝึกยืดเหยียดร่างกายพื้นฐานขณะอยู่กับที่

ผลการวิจัยพบว่า

1. ความอ่อนตัวของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 ที่ฝึกตามชุดการฝึกยืดเหยียดพื้นฐานขณะอยู่กับที่พบว่า นักเรียนมีค่าเฉลี่ยความอ่อนตัวก่อนได้รับแบบฝึกเท่ากับ -12.22 เซนติเมตรอยู่ในเกณฑ์ต่ำมากและค่าเฉลี่ยความอ่อนตัวหลังได้รับแบบฝึกเท่ากับ -9 เซนติเมตรอยู่ในเกณฑ์ต่ำมาก ซึ่งใช้เกณฑ์มาตรฐานสมรรถภาพทางกายที่สัมพันธ์กับสุขภาพสำหรับเด็กไทย อายุ 7–18 ปี ของคณะกรรมการส่งเสริมกีฬาและการออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ ในสถาบันการศึกษาและการพัฒนาองค์ความรู้ สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) ซึ่งมีผลการเปลี่ยนแปลงความอ่อนตัวพัฒนาในทิศทางที่ดีขึ้น สรุปได้ว่าแบบฝึกยืดเหยียดร่างกายพื้นฐานสามารถพัฒนาความอ่อนตัวของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 ได้ แต่ยังอยู่ในเกณฑ์ต่ำมาก

2. การเปรียบเทียบความอ่อนตัวก่อนและหลังการฝึกของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 พบว่านักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 มีค่าเฉลี่ยความอ่อนตัวก่อนการฝึกและหลังการฝึกตามชุดการฝึกยืดเหยียดแตกต่างกันโดยค่าเฉลี่ยความอ่อนตัวหลังการฝึกตามชุดการฝึกยืดเหยียด (X = -9, 18.38) สูงกว่าค่าเฉลี่ยความอ่อนตัวก่อนการฝึกตามชุดการฝึกยืดเหยียด (X = -12.22, S.D. = 24.84) ซึ่งมีพัฒนาการด้านความอ่อนตัวที่ดีขึ้น

เว็บน่าสนใจ