ความปวดร้าว
ทุกครั้งที่เดินผ่านที่ตรงนี้ เพียงแค่ช่วงขณะ..
ที่รู้สึกเหมือนได้เห็นแผ่นหลังของเขา
ในใจโหยหา...ภาวนาให้เป็น..เหมือนอย่างที่ใจเรียกร้อง
เค้ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น...บนม้านั่ง คอยอยู่เหมือนที่ผ่านมา
หันมองมา และส่งรอยยิ้มสดใส แววตาเป็นประกาย.แสดงความดีใจ
เมื่อได้พบ…คนที่เค้าเฝ้ารอคอย…..นึกไป...แล้วอมยิ้ม
เป็นความรู้สึก อุ่นๆในใจ...ในโลกของจินตนาการ ความฝัน
และความหวังที่ริบหรี่............
แต่...ในโลกของความเป็นจริง
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น..ม้านั่งยาวก็ว่างเปล่า
ในใจเงียบเหงา..มีแค่ตัวเรากับความฝัน
ได้แต่ยิ้มเศร้าๆ ปลอบใจตัวเอง
เราจะเข้มแข็งได้อีกนานไหม...ไม่รู้...ตอบตัวเองไม่ได้
เพียงแค่ตอนนี้.กลั้นเก็บไว้ ไม่อยากให้มีน้ำตา
เพราะภาพที่มองเห็น จะพร่าเลือน
อย่างน้อยก็ยังหวัง ว่าจะได้เห็นภาพในความทรงจำ อีกครั้งก้อยังดี...
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
