ความเรียงว่าด้วยการใช้ชีวิตและการมองโลก

ความเรียงว่าด้วยการใช้ชีวิตและการมองโลก       แสงเดือนเคลื่อนคล้อยลาลับขอบฟ้า เป็นสัญญาณของวันใหม่กำลังจะเริ่มต้น นกน้อยออกหาอาหารให้ลูกน้อยในยามรุ่งสาง ธรรมชาติได้สร้างสมดุลให้กับสรรพสิ่งต่าง ๆ ดำรงชีพอยู่ร่วมกัน มนุษย์ที่ยังคงมีอารมณ์ความรู้สึก ในสิ่งต่าง ๆ ที่มากระทบประสาทสัมผัส ผ่านวันคืนและกาลเวลา สั่งสมบทเรียน บ้างพ่ายแพ้ บ้างชนะ แต่ชีวิตก็ยังคงต้องก้าวเดินต่อไป หลายครั้งเคยเหนื่อย หลายครั้งเคยท้อ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ แต่ก็จำต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะสำนึกในใจยังย้ำเตือนเสมอว่า "อย่าได้อ่อนแอเป็นอันขาด เราจะต้องสู้ชีวิตจนถึงที่สุด" ครั้งหนึ่งในชีวิตที่เดินท่ามกลางป่าเขา ดูเหมือนชีวิตได้ปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกไป ธรรมชาติ ธรรมะ ช่างเป็นสิ่งที่ช่วยหล่อหลอมจิตใจ ให้เรามีความนิ่งสงบมากขึ้น ปล่อยวางมากขึ้นและกล้าที่จะฟันฝ่าอุปสรรค ทางเดินข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ล้วนอยู่ที่การมองดูตัวเราเอง สร้างตัวเราอย่างที่เราอยากเป็น สร้างตัวเราอย่างที่เราใฝ่ฝันเอาไว้ เวลาไม่อาจมากีดขวางความตั้งใจต่าง ๆ ของเราได้ มั่นใจ-เชื่อมั่นและลงมือทำ ไม่กลัวล้มเหลว ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ สภาพการณ์ต่าง ๆ ข้างหน้าจะเป็นเช่นไร เป็นเรื่องภายนอก แต่เรื่องภายในของเรานี่สิ เป็นสิ่งสำคัญที่สุด ในยามนี้มีแต่รักษากำลังใจ กำลังความคิดให้มั่น มีเพื่อนที่รู้ใจคอยย้ำเตือนอยู่เคียงข้าง หนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ขอแต่เรารู้ว่าวันนี้เราอยู่ ณ จุดใดและจะไปที่ใด นั่นแหละคือความหมายที่ดีที่สุดของชีวิต...

บันทึกการเข้า ผ่านวันคืนที่เจ็บปวดและทุกข์ระทม คนเราก็กลับเห็นสัจธรรมได้โดยง่าย สูงสุดคืนสู่สามัญ อุดมการณ์ที่ผ่านการสังเคราะห์ใหม่ คือปฏิบัติการรูปธรรมที่จักทำให้เป็นจริง กับชีวิตที่เหลืออยู่ สู้ต่อไปเจ้านกนางนวลทั้งหลาย !   บินไปให้ไกลสุดหล้า ทายท้าอุปสรรคที่ขวางกั้น

ชีวิต  การเดินทางและงานอาชีพ
ท่ามกลางวิกฤตที่เผชิญหน้า
ภายใต้สังคมทุนนิยมที่ดูเหมือนมายาของมัน
ได้ตามมาหลอกหลอนผู้คน
ตามวัฎจักรขึ้นลงดั่งกระแสน้ำที่มีขึ้นและลงสลับกันไป

ความสำเร็จ-เงินตรา-เกียรติยศชื่อเสียง
อาจเป็นเพียงภาพภายนอกที่ฉาบไว้
แต่สภาพภายในใจของผู้คนที่วิ่งไล่ตามความฝันที่ดูว่างเปล่า
มีอะไรที่ดูมีความมั่นคงและแฝงไว้ด้วยความใสสว่างในจิตใจบ้าง
ณ เวลานี้  ประเทศนี้เหลืออะไรที่เป็นหลักประกันให้กับคนรุ่นลูกรุ่นหลานบ้าง?

หากไม่มองโลกในแง่ร้ายเกินไป
เราซุกความขัดแย้งต่าง ๆ ไว้ใต้พรม
และรอคอยการระเบิดใหญ่ในอนาคตอันใกล้
การสร้างสรรค์สิ่งใหม่กับการโค่นระบอบเก่าที่ชั่วร้าย
อาจมีความยากพอ ๆ กัน
และบางทีเราอาจต้องเผชิญกับสองสิ่งนี้ไปพร้อม ๆ กัน



การโค่นระบอบเก่าแต่ยังมีภาพที่ไม่ชัดเจนต่อสิ่งใหม่ที่จะเข้ามา
ก็เป็นปัญหาที่นักเดินทางจะต้องใคร่ครวญให้จงหนัก
ภารกิจที่ยังไม่จบสิ้นในตัวเอง
และการช่วยกันแสวงหาคำตอบของการสร้างสรรค์สิ่งใหม่

"การเมืองใหม่เพื่อลูกไทยหลานไทยทุกคน
นั้นคืออย่างไรและจะมีแผนการรูปธรรมอะไรบ้างในการเดินไปสู่จุดนั้น
เป็นโจทย์ที่ท้าทายนักคิดและนักปฏิบัติที่จะนำพามวลชนไปสู่เป้าหมายให้ได้ในที่สุด??"