ดอกหญ้ากับอาทิตย์

ดอกหญ้ากับอาทิตย์

ขอโทษครับ คุณชื่ออะไรครับ

ฉันชื่อดอกหญ้าค่ะ

คุณอยู่แถวนี้หรอครับ?

ค่ะ ฉันเกิดที่นี่และอยู่ที่นี่

จะรังเกียจมั๊ยถ้าผมจะแวะมาคุยกับคุณทุกๆวัน

ไม่รังเกียจหรอกค่ะ

คุณคงไม่แปลกใจที่ผมจะแวะมาคุยกับคุณเฉพาะตอนกลางวันเท่านั้น เพราะผมคือดวงอาทิตย์มักจะลับไปในเวลากลางคืนเสมอ

ออ.. เรื่องนี้ฉันเข้าใจดีค่ะ

เอาละ ได้เวลาผมต้องไปแล้วครับ ต้องยกหน้าที่ให้ดวงจันทร์แล้วละ

โชคดีนะคะ แล้วเจอกัน

                ดอกหญ้ากันอาทิตย์ได้รู้จักกันและเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนวันหนึ่งอาทิตย์ได้เข้ามาทักทายดอกหญ้าอีกครั้ง

สวัสดีครับ ดอกหญ้า

สวัสดีค่ะ อาทิตย์

ดอกหญ้า ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ

มีเรื่องอะไรหรอคะ อาทิตย์

คือ ผมอยากบอกคุณว่า  “ ผมรักคุณ ”

ดอกหญ้าตกใจมากและไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ แล้วเธอก็ถามอาทิตย์ต่อไปว่า

คุณรู้จักความรักดีพอแค่ไหน ? รู้มั๊ยว่าคำๆนี้มันมีค่าและสำคัญแค่ไหน ไม่ใช่ว่าอยากจะพูดก็พูด มีนมีความหมายมากกว่าที่คุณคิดนะคะ อาทิตย์

ผมรู้ดีมันอาจเร็วเกินไปแต่ผมเชื่อในความรู้สึกของผม บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน ราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเราจะยังอยู่ตรงนี้รึเปล่า จะเร็วหรือช้ามันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของผมต่างไปจากตรงนี้ เราเป็นแฟนกันนะ ดอกหญ้า

ให้เวลาฉันได้คิดทบทวนอะไรๆหน่อยนะคะ

ผมรู้ว่าคุณยังไม่ไว้ใจผมกลัวว่าผมจะหลอกคุณ ถ้าคุณยังศรัทธาในความรักอยู่จงเปิดใจแล้วคุณจะรู้ว่าในโลกนี้ยังมีคนที่รักคุณและพร้อมจะดูแลคุณ นี่เป็นจดหมายฉบับแรกที่ผมเขียนให้คุณ แล้วผมจะรอ

                เมื่ออาทิตย์ลับไปเธอจึงเปิดอ่านข้อความในจดหมายมีใจความว่า

Sometime, I don’t understand in yourself please give opportunity to me for learning it. One day, I will understand everything in yourself. Don’t need to love me but give me love only. I don’t know what happen in the future but I will waiting for you….forever

                                                                                    I promise.  

ดอกหญ้าคิดหนัก ไม่รู้ว่าอาทิตย์เขาจะจริงจังและจริงใจกับเธอแค่ไหน สังคมของอาทิตย์และดอกหญ้าช่างแตกต่างกันเหลือเกิน  ดอกหญ้าใช้ชีวิตเรียบง่ายตามผืนดินผืนทราย ส่วนอาทิตย์อยู่ในที่ที่สูงเกินกว่าที่เขาและเธอจะเหมาะสม ทุกวันสังคมของอาทิตย์ต้องเจอกับอะไรมากมายในพื้นที่อันกว้างใหญ่ในจักรวาล ทั้งก้อนเมฆ นก ภูเขาและดอกไม้สวยๆอีกมายมาย เธอคิดอยู่ว่าแล้วทำไมอาทิตย์จะต้องมาสนใจเพียงดอกหญ้าด้วย  ดอกหญ้าชักลังเลใจกลัวว่าอาทิตย์จะมาหลอกและทำให้เธอเสียใจ

                เวลาผ่านไปหลายวันต่อมา อาทิตย์มาหาดอกหญ้า

ว่าไงครับดอกหญ้า คุณพร้อมที่จะตอบผมรึยัง

ตกลงฉันจะเป็นแฟนกับอาทิตย์ค่ะ

น่าแปลกใจทำไมดอกหญ้าถึงตอบเช่นนั้นกับอาทิตย์ ทั้งที่เธอก็ลังเลใจอยู่  แต่ก็เพราะว่าเธอไตร่ตรองดีแล้วว่า การที่เราจะรักใครซักคน ไม่ได้หมายถึงแค่การมีใครที่ดีพร้อม มันขึ้นอยู่กับว่าเราพร้อมจะรักคนที่เขาพร้อมที่จะรักเรารึเปล่า

                อาทิตย์อาจไม่ใช่ผู้ที่ดีพอ และดีพร้อมไปหมดทุกอย่าง อาจมีบางนิสัยที่แย่บ้าง หากมัวแต่มออย่าถี่ถ้วนหาจุดดีจุดด้อยอยู่ตลอดเวลาไม่มีใครที่เพียบพร้อมและสมบูรณ์ไปหมดทุกอย่าง เหตุผลนี้ทำให้ดอกหญ้ากับอาทิตย์เป็นแฟนกันและรักกัน

                หลายเดือนต่อมา ความรักของอาทิตย์และดอกหญ้าต่างก็คอยเกื้อกูลให้ความรักความห่วงใยกันมาตลอด แม้ว่าทั้งคู่จะอยู่ห่างกันไกลแสนไกล  วันหนึ่งมีพายุฝนกระหน่ำอย่างหนัก ทำให้ก้อนเมฆบดบังท้องฟ้ามืดครึ้ม จึงทำให้อาทิตย์ไม่ได้เจอกับดอกหญ้า

อาทิตย์หายไปไหนมา ดอกหญ้าถามด้วยอาการหงุดหงิด

ฝนตก ผมต้องทำงานให้เพื่อน

งานอะไร ทำให้ใคร เพื่อนที่ไหน ชื่ออะไร ดอกหญ้าถามอย่างซักไซ้ด้วยอาการหวาดระแวง โดยที่เธอไม่รู้ตัวว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

ถ้าผมไม่หายไปเพื่อนผมก็ตกลงมาไม่ได้ ทุกสรรพสิ่งกำรังรอรับน้ำมาหล่อเลี้ยงชีวิต จะให้ผมเห็นแก่ตัวมาพบคุณได้ยังไง อีกอย่างมันก็เป็นงานของผมด้วย อาทิตย์ชี้แจงอย่างมีเหตุผล

                เหตุนี้เองทำให้ทั้งสองทะเลาะกัน เป็นเพียงเพราะดอกหญ้าขาดซึ่งความไว้ใจในตัวอาทิตย์

ดอกหญ้าจะทำอะไรกับใครผมไม่เคยถาม ไม่เคยไปก้าวก่าย แต่เวลาผมจะทำอะไรบ้างทำไม่คุณต้องคอยถามอยู่ตลอดเวลาว่าเขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน ชื่ออะไร อย่างน้อยคุณน่าจะเคารพและให้เกียรติซึ่งกันและกันบ้าง

ดอกหญ้าไม่เคยรู้สึกทำอะไรร้ายแรงแบบนี้มาก่อน  เธอไม่คิดว่าการกระทำของเธอจะทำให้คนรักของเธออึดอัดในมากขนาดนี้

                วินาทีนั้นเอง อาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าไปและทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีก  เวลาไม่เคยคอยใครจริงๆ แม้แต่ประโยคสุดท้ายที่ดอกหญ้าจะพูดกับอาทิตย์ก็ไม่มีเวลาพอที่จะเปล่งมันออกมา

อาทิตย์ ฉันไม่เคยรู้สึกผิดร้ายแรงขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรลงไป มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเราสองคน สิ่งที่ฉันอยากจะบอกคุณก็คือ ฉันขอโทษมันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันให้เธอได้ในตอนนี้ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ  ดอกหญ้าได้แต่พร่ำออกมาในเวลาที่สายเกินไป

                ดอกหญ้าไม่รู้ว่าเธอทำอะไรลงไป เธอรู้เพียงอย่างเดียวว่า เธอแคร์อาทิตย์มากและไม่เคยเสียใจที่เลือกอาทิตย์เข้ามาในชีวิตของเธอ แม้วันข้างหน้ายังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง  เธอก็กล้าที่จะเลือกและตัดสินใจเดินร่วมทางกับอาทิตย์ ระยะทางอันไกลแสนไกลและเวลาอันยาวนานก็ไม่อาจทำให้ความรู้สึกของทั้งสองลดน้อยลงไป  ดอกหญ้ารู้ดีว่าในไม่ช้าเธอก็ต้องจากโลกนี้ไป มีแต่อาทิตย์เท่านั้นที่ฝันอยากมีชีวิตเป็นอมตะ อยู่บนโลกเป็นร้อยๆปี สำหรับดอกหญ้าคงไม่มีทางจะเป็นไปได้  ชีวิตเราสั้นยาวไม่เท่ากันทุกอย่างมีข้อจำกัดของมันเอง สำหรับดอกหญ้าสิ่งที่ไม่จำกัดแก่ชนชั้นใดๆเลยนั่นก็คือ “ความรัก”สิ่งที่ทำให้ชีวิตเป็นชีวิต ไม่ว่ากี่ร้อยปีความรักไม่เคยตายไปจากโลก ตราบนานเท่านาน 

                อาทิตย์อโณทัยที่ส่องสว่างบนท้องฟ้า  ขอให้คุณจงจำไว้ว่าถึงแม้ร่างของฉันจะสูญสิ้น และแม้ว่าร่างของเธอจะสูญสิ้น สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความว่างเปล่า แต่สิ่งที่จะไม่สูญสิ้นไปจากจิตใจของฉันก็คือ ความรัก

ที่มา...ละอองฝัน