การเดินไปสู่เป้าหมาย ไม่ว่าจะเรื่องการทำงาน หรือการเรียนก็ตาม เราจะต้องมีเป้าหมายว่าเราจะเดินไปที่ไหน เดินอย่างไร
หนทางทุกเส้น ไม่มีคำว่าราบรื่น ต้องมีปัญหา และอุปสรรคอยู่เสมอ
การหยุดอยู่กับที่ ไม่ว่าจะเกิดอาการขี้เกียจ หรือ ติดกับความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ในระหว่างการเดินทางก็ตาม ก็ถือว่าเป็นทางอ้อมประการหนึ่ง มีส่วนทำให้เราเดินไปสู่ป้าหมายฃ้าลง หรือทำให้เสียเวลา
ได้อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง จำไม่ได้แล้วว่าเมื่อใด ยามใดที่อ่านเห็นข้อความที่มีคติเตือนใจ จะบันทึกไว้กับสมุดบันทึกเสมอ ยามว่างก็จะหยิบเอามาอ่านเพื่อปลุกจิตใจตนเอง ให้มีความหึกเหิม กระตือรือร้น
ในบทความดังกล่าวได้พูดถึงคุณ " โค ฮีจง " หนุ่มเกาหลีที่เดินทางมาเอาดีในเมืองไทย ด้วยการสอนเต้นให้กับคนไทย ณ สถาบันแห่งหนึ่ง เขาได้ให้สัมภาษณ์อย่างน่าคิดว่า...
"... ถ้าเราคิดว่า เราประสบความสำเร็จแล้ว เราจะหยุดอยู่กับที่ เพราะฉะนั้นผมคิดว่า ผมยังไม่ประสบผลสำเร็จ ยังต้องเดินหน้าต่อไป ตามหาความฝันของตนเองไปเรื่อย ๆ ยังหยุดอยู่กับที่ไม่ได้...
... การทำงานนั้น เหมือนกับการเดินขึ้นภูเขา จะต้องขึ้นไปยืนบนยอดเขาให้ได้ เพราะที่นั่นจะสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวได้ จากภูเขาลูกเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปยังภูเขาลูกถัดไปนั้น ๆ คนอื่น ๆ เองก็กำลังพยายามปีนึ้นมายังจุดสูงสุดให้ได้เช่นกัน หากผมหยุดอยู่กับที่ หรือ คิดว่า ประสบความสำเร็จแล้ว ทุกอย่างไม่เพียงหยุดแค่นั้น แต่อาจจะจบลงด้วย..."
เห็นว่า... แม้เขาจะเป็นหนุ่ม แต่ความคิด และความฝันของเขาชั่งยิ่งใหญ่เกินกว่าวัยเสียจริง ๆ
ผู้ที่มุ่งหวังความเจริญ จึงน่านำไปพิจารณาดู ว่าเรามีความฝัน และ กำลังตามหาความฝันของตนเองแล้วหรือยัง ?
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
