“มีมิตรร้อยคนพันคนไม่เพียงพอ มีศัตรูคนเดียวก็เกินพอ”…..
เอาอีกแล้ว....ระหว่างมื้อกลางวัน ที่ออกจะดูค่อนมาทางบ่ายๆเพราะงานเรายุ่งๆกัน เมื่อเราคุยกันไปเรื่อยๆ ..........ก็ถึง เรื่องมิตร-ศัตรู....มันไปโผล่เรื่องนี้ได้ไงก็ไม่รู้.......
“จะหามิตรแท้ ศัตรูแท้ไม่มีหรอก….ดูการเมืองสิ” ....นั่น....เริ่มแล้ว......
“เฮ้ย!...มิตรแท้น่ะไม่มี แต่ศัตรูแท้น่ะมีไม่หมดหรอก” ฉันว่า...เพื่อให้ได้ฮากัน....แล้วก็ฮากันจริงๆ....... และลงท้ายด้วยว่าสุภาษิตจีน...เคยได้ยินกันไหม๊
“มีมิตรร้อยคนไม่เพียงพอ มีศัตรูคนเดียวก็พอเพียง”…..นั่น...ดูเป็นข้อคิดที่ดีเชียวหละ
......................................................................................................
จากนั้น.....นิทานบนโต๊ะอาหารก็เริ่มขึ้น………………………….
“พี่ติ๋วเคยได้ยินนิทานเรื่องนี้ไหม....เต่ากับปลา....”
“ไม่เคยค่ะ” ฉันตอบ
“พี่ติ๋วเล่าเลย....” น้องอีกคนออกเสียงเชียร์....ที่เหลือรอฟัง
…………………………………………………………………………….....................
มีเต่ากับปลาอาศัยอยู่ในสระว่ายน้ำด้วยกัน วันหนึ่งเต่าก็เดินขึ้นจากสระแล้วค่อยๆเดินต้วมเตี้ยมๆไปตามถนน....เดินกินลมไปเรื่อยๆ เมื่อกลับลงมาในสระก็เล่าให้ปลาเพื่อนรักฟังว่า...
“เธอรู้ไหม.....ข้างบนนั้นน่ะมีลมเย็นๆพัดมาให้ชื่นใจด้วยแหละ”....ปลาได้ยินจึงถามกลับว่า
“ลมพัดเหมือนหางที่ฉันโบกอย่างนี้ใช่ไหม”.....ปลาทำท่าโบกหางในน้ำไปมา
“ไม่ใช่...ไม่เหมือน มันพัดแรงและเย็นกว่านั้นอีก” เต่าบอก
.........แต่ปลาไม่เชื่อ...นัยว่าเพราะในชีวิตปลาไม่เคยขึ้นบกเพื่อลิ้มรสบรรยากาศของลมโชยเย็นชื่นใจอย่างที่เต่าว่า จึงไม่คิดว่าที่ไหนจะมีเพราะในชีวิตตนเองก็ไม่เคยประสพ.....
....................................................................................................
เมื่อนิทานจบลง ก็มีคำถามตามมาว่า
“แล้วเราจะเป็นปลาหรือเต่าดีล่ะ” ฉันถาม
“เป็นน้ำดีกว่า..................นั่นไง..............พวกคิดนอกกรอบ
“อ๋อ....เพราะว่าน้ำปรับตัวได้ทุกที่ไง”
“แต่...เอ...หรือจะเป็นน้ำแข็งดี” 
พวกฝ่ายค้านเริ่มทำงาน
“น้ำแข็งมันอึดอัดนะเพราะต้องปรับตัวให้อยู่ในภาชนะ”
“ใช่....มันต้องถูกทุบๆๆๆๆ...เคาะๆๆๆๆจึงหลุดออกจากบล็อกได้”.......
นั่น......ว่ากันไปนั่น....ช่วยกันถกเรื่องน้ำกันไปใหญ่ ….ฮากันเป็นระยะๆ..... ต่อยอดความคิดกันเป็นฉากๆ…. ยังไม่เลิกถกกัน
“เพราะว่าน้ำอยู่ได้ทุกที่ ซอกซอนชอนไชไป แล้วน้ำก็มักจะไหลลงสู่ที่ต่ำ” น้องเจ้าของความคิด ยังอยากจะทำให้น้ำดูดี....มีเหตุผลน่าเชื่อถือ คล้อยตาม...แต่เปล่า...
“อ๋อ...ใฝ่(ไหลลง)ต่ำ...” นั่น...โดนเข้าไปอีกดอก....คำพูดที่ดูออกจะรุนแรงถ้ามองเป็นลบ แต่ถ้ามองบวกก็ตรงไปตรงมา และตรงหัวใจพอดี.......ฮากันลั่นห้อง
“ไม่งั้น..... หนูก็อยู่ที่นี่ไม่ได้นานอย่างนี้หรอก.... น้องพูดพร้อมกับหัวเราะ”
...แน่ะ!...ไม่ตาย...ฉันหมายถึงความคิดของน้องน่ะ ที่มันไม่ตายแฮะ.....ไปได้อีกฉาก......เลยได้ฮาใหญ่กันอีกรอบ....
.....แล้วเราก็ถกเถียงกันว่า....น้องเก่งๆอย่างนี้ เพราะฝีมือใครกัน?????......
“เพราะหนูอยู่กับอาจารย์นานน่ะแหละ” นั่น...ยังมีแรงต่อกรอีกหน่อย
นี่คือบทหนึ่งที่ได้เห็น ความรัก ความเป็นกันเอง ใกล้ชิดสนิทสนมประหนึ่งครอบครัวเดียวกัน ที่มิได้สร้างฝันในวันเดียวค่ะ.....................ครูติ๋ว
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
