ครั้งแรกที่เราทะเลาะกัน...
>_<
จากที่ใช้เวลาดูใจกันเพียงไม่นาน
ในที่สุด . . . เธอก็ตกลงแต่งงานกับเขา
ชายผู้เป็นรักแรกของเธอ
ในวันแต่งงาน . . .
ว่าที่สามีของเธอได้ซื้อตุ๊กตาคู่บ่าวสาว มามอบให้เป็นของขวัญ
ด้วยความที่เธอเพิ่งได้รู้จักความรักมาเพียงน้อยนิด
เธอจึงเข้าใจเพียงว่า . . . สามีของเธอช่างเป็นคนโรแมนติกเสียจริง
แต่เนื่องด้วยความที่เธอยังไม่เข้าใจคำว่ารัก
และไม่ได้ใช้เวลานานพอ จึงทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกันบ่อยมาก
เพราะเธอเป็นคนที่เอาแต่ใจ
สามีของเธอถึงจะเป็นคนที่มีเหตุผล
มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่กว่า แต่ก็เป็นคนอารมณ์ร้อน
ทั้งคู่จึงทะเลาะกันรุนแรงมาก แต่เขาก็จะเป็นคนไกล่เกลี่ย
ให้เรื่องร้ายบรรเทาลงได้ทุกครั้งไป
จนครั้งนี้ ด้วยความโมโห . . .
เธอได้ปัดตุ๊กตาคู่รัก ลงจากโต๊ะที่เคยมีทั้งสองยืนเคียงกัน
บัดนี้ตุ๊กตาทั้งสองกระจัดกระจายไปคนละทาง
เธอหยิบตุ๊กตาเจ้าสาวมาขวางใส่เขา ประกาศจะขอหย่ากับสามี
เขากอดตุ๊กตาเอาไว้แน่น แล้วเดินออกจาเรือนหอแห่งรักไปทั้งน้ำตา
หลังจากพายุสงบลง หญิงสาวก็นั่งนิ่งแล้วร้องไห้
เธอเหลือบไปเห็นตุ๊กตาเจ้าบ่าว ที่เหมือนจะนอนร้องไห้อยู่ที่พื้น
เธอหยิบมันขึ้นมากอดอย่างเจ็บปวดที่สุด
ปากเธอพร่ำบอกรักเจ้าบ่าวของเธอร้อยพันครั้ง
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆจากเจ้าตุ๊กตาตัวน้อย
เธอลุกขึ้น กอดตุ๊กตาเดินออกไปนอกบ้าน
ตั้งใจจะออกไปตามหาเขา . . . คนรักเพียงคนเดียวของเธอ
แต่พอพ้นประตูบ้านไป ก็เห็นสามีของเธอนอนอยู่ที่ริมรั้ว
เขาหลับไปทั้งๆ ที่ยังกอดตุ๊กตาเจ้าสาวอยู่
เธอจึงเข้าไปปลุกแล้วบอกว่า . . .
"ขอโทษนะจ๊ะ เพื่อนของฉันดูท่าทางเหงา
เพื่อนของเธอก็ทำหน้าเศร้าจังเลย
ฉันจึงอยากจะขอเจ้าสาวจากเธอมาให้เพื่อนฉัน
เพื่อให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"
เธอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแล้ว และเธอก็กำลังยิ้มเช่นกัน
มันเป็นช่วงเวลาที่เขาและเธอช่างสุขใจเหลือเกิน
"ให้ไม่ได้หรอก . . .
ฉันมีเพียงแค่เธอคนนี้เท่านั้นเธออยู่ปลอบฉันทั้งคืนเลย
ถ้าให้เธอไปแล้วใครจะปลอบฉันล่ะ"
แล้วเธอก็หัวเราะ . . .
“โธ่ ให้ฉันไม่ได้เหรอ แล้วฉันจะคอยปลอบเธอเอง
เถอะนะ ฉันซื้อก็ได้ เท่าไหร่ฉันก็จะซื้อให้ได้”
"ถ้าความรักมันซื้อขายกันได้ง่ายๆ ก็ดีน่ะสิ" เขาตอบ
"ถึงยังไงฉันก็คงขายให้ไม่ได้หรอก . . .
เพื่อนฉันคนนี้มีค่าสำหรับฉันมาก
เพราะเธอนำพาคนที่ฉันรัก กลับมาหาฉันอีกครั้ง"
หญิงสาวตื้นตันใจจนน้ำตาไหลลงมา
"จะพอไหมถ้าฉันจะจ่ายแสนกอด ล้านจูบ
. . . และความรักที่ไม่มีวันหมดไป"
“กลับบ้านด้วยกันนะ . . .”
เวลาทะเลาะกัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่พอใจซึ่งกันและกัน
ในช่วงเวลานั้น . . . ส่วนของโทสะจะมีมากกว่าความรัก
ยิ่งหากเธอโยนความรักทิ้งไป
มันก็จะเหลือเพียงความโกรธ ความไม่พอใจเท่านั้นเอง
และเพราะเธอโยนความรักทิ้งไป เธอจึงลืมไปว่า . . .
ถึงแม้ตอนที่ทะเลาะกัน จะโกรธ เกลียด ด่าว่ายังไง
เวลานั้นเราก็ยังรักกันอยู่
ที่ทะเลาะก็เพราะรักไม่ใช่เหรอ . . .
ทำไมไม่กอดความรักเอาไว้
เธอจะเข้าใจความหมายของการทะเลาะกัน
ทะเลาะกันก็เพราะว่ารักมาก แต่ไม่เข้าใจกัน
เพราะเธอโยนความรักทิ้งไปในตอนที่ทะเลาะกัน
เธอจึงกล้าจะบอกเลิกได้
เพราะความรักที่เธอเคยมีมากมาย
อยู่บนพื้น ไม่ได้อยู่ในใจของเธอ
และเธอจะเจ็บปวดที่สุด
เมื่อเก็บความรักบนพื้น กลับมาใส่ในใจเธออีกครั้ง
ดีใจทุกครั้งที่ได้ทะเลาะกัน เพราะรู้ดีว่าคนที่กำลังด่าว่าฉันอยู่
เธอทำเพราะว่ารักฉัน . . .
รู้ดีว่าเมื่อปัญหาจบลง ความเข้าใจจะเพิ่มขึ้น
ความรักก็เหมือนกัน เคยสังเกตมั้ยว่าเราจะรักกันมากขึ้น
ถ้าได้ทะเลาะกัน
คนสองคน มาจากคนละทาง ความแตกต่างมันต้องมีอยู่แล้ว
ตอนนี้เราเหมือนเดินขนานกัน แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
ช่องว่างระหว่างเราจะค่อยๆ ลดลงไป
ทำใจเอาไว้เถอะ . . .
เพราะเราจะต้องทะเลาะกันไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ
จนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่เรารวมกันเป็นหนึ่งเดียว
ข้อมูลจาก Forward mail
ขอบคุณ kapook.com ค่ะ
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
