ผู้เขียนมีประสบการณ์ในการสอนเด็กระดับก่อนประถมศึกษา.....มาประมาณ 10 ปี.........ได้พบเห็นเด็กมากพอสมควร บางคนนำเอาทัศนคติที่แปลกแตกต่างเข้ามาในกลุ่มเพื่อน....... บางคนนำพาความกระวนกระวายใจเข้ามา..... บางคนนำมาซึ่งความไม่เป็นมิตร..... ซึ่งความรู้ทางปฏิเสธเหล่านี้.....เด็กไม่ได้เป็นผู้กำหนด....สิ่งที่ทำให้เกิดปัญหาและพฤติกรรมต่างๆเหล่านี้...เป็นเหตุผลมาจากการเลี้ยงดู.....ตั้งแต่เด็กเกิดขึ้นมา....และได้รับประสบการณ์จากสิ่งแวดล้อมทั้งทางบ้านและโรงเรียน.... เป็นผลกระทบถึงความสามารถต่อการเรียนรู้ของเด็ก..... พ่อแม่....และครูควรเข้าใจความรู้สึกนึกคิดว่า.....เด็กก็มีหัวใจ
เด็กก็มีหัวใจ.... หัวใจที่เปราะบาง...เยาว์... และอ่อนโยน... หัวใจที่ยังสดชื่นไร้เดียงสา.... หัวใจที่ไม่โหดเหี้ยม... ไม่หยาบกร้าน... ไม่ด้านชา....
หัวใจของเด็กมีสีแดง... สีแห่งความรัก.. ความอบอุ่น... ความผูกพัน.. ซึ่งแน่นอนว่าเด็กต้องการความรัก....ความผูกพัน.....ที่บริสุทธิ์จากพ่อแม่....จากครูและจากทุกคนที่ใกล้ชิด
เด็กที่ขาดความรักความเข้าใจ.....จึงขาดทุกสิ่ง.... เคว้งคว้างเลื่อนลอย.... แหลกสลาย....... หลงทาง.... ซึ่งความขาดในสิ่งเหล่านี้พ่อแม่....ครู....สามารถให้เด็กได้.....จงเอาความรักความเข้าใจ....หล่อเลี้ยงหัวใจของเขาเถิด.....ให้หัวใจของเขามีสีแดงสดกระจ่างอยู่เป็นอาจิณ......
หัวใจของเด็กมีสีขาว.....ซื่อ...บริสุทธิ์....ไม่รู้จักตนเอง.....ไม่รู้จักแยกแยะสิ่งผิดถูก......ไม่เข้าใจในชีวิต......ในสิ่งแวดล้อม....ความไม่รู้จัก...ทำให้เขาบกพร่อง.....พลาดพลั้ง.....เพราะความที่เขาไม่รู้จริงๆ.....พ่อแม่และครู....จึงควรเอาใจใส่...ศึกษาสิ่งที่เขาคิด....ฟังเขาพูด.......ดูเขาทำ......เอาใจของเขามาใส่ใจเรา......จงอย่าเอาใจของเรา.....ไปบังคับใจของเขา......จะทำให้เขาขุ่นข้อง....ไม่เข้าใจ......ไม่มีความสุข.......
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
