ฉันขอเป็นใบไม้ใบสุดท้าย

ใบไม้ใบแรกที่ฉันเคยรู้จัก

เคยรักและชื่นชม

บัดนี้กลับเหลืองซีด

เปลี่ยนสีสันไปแล้ว

ใบไม้ใบสุดท้ายก้อเช่นเดียวกัน

สายใยสัมพันธ์ทำให้ฉันเกลียดการเปลี่ยนแปลง

หากว่าปราศจากด้ายเส้นนี้

ฉันเพียงทำใจยอมรับว่า

มันเป็นเช่นนั้น..

สายหมอกแห่งความทรงจำ

เคยกรุ่นกำซาบอยู่ในยามเช้าและเย็น

เคยชุบย้อมใบไม้ทุกใบให้งดงาม

ทว่าในวันนี้..

ลมและฝนในวันเศร้า

..กำลังปลิดปลงใบไม้ใบสุดท้ายใบนั้น..

......................

น้ำตาที่รินไหลกับมือที่ไหวสั่น

ขีดเขียนความรู้สึกที่ตัวฉันมี

ในขณะที่สายฝนพรำ

ฉันทอดสายตาผ่านหน้าต่างบานเล็ก

ใบไม้สีเหลืองซีดกำลังปลิดปลิวตามกระแสลม

หากจะว่าไปแล้ว…

ความเป็นไปในฉันตอนนี้

ก้อไม่ได้แตกต่างกับใบไม้ใบสุดท้ายสักเท่าไหร่นัก

โดดเดี่ยวลำพังเพียงผู้เดียว

ภายใต้สายลมและพายุฝน

ในความอ่อนแรงและไร้สิ่งยึดเหนี่ยว

แค่เพียงสายลมบางเบา

ก้อเพียงพอที่จะทำให้ฉัน

ลอยคว้างห่างหายไป

เมื่อถึงวันนั้น  เธอจะไม่เห็น

ใบไม้..ใบสุดท้ายนี้อีกแล้ว

...................