|
Advertisement
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
>>มีเรื่องเล่าระหว่างสาวสวยและหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งรักกันอย่างดูดดื่ม...ทั้งสองได
>>้
>>สาบานว่าแม้ความตายก็มิอาจจะพรากรักอันแสนจะมั่นคงนี้ลงได้
>>และในครั้งนั้นยังมีแม่มดตนหนึ่งผู้ซึ่งเชื่อมั่นว่าไม่มีสิ่งใดที่จะแน่นอนเท่า
>>ความไม่แน่นอน
>>แม่มดไม่เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคงจึงคิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา
>>นางกล่าวว่า
>>หากพวกเจ้ามั่นใจในรักของอีกฝ่ายซึ่งยั่งยืนแม้ว่าความตายจะพราก
>>ดังนั้นข้าก็อยากจะลองดูว่ามันจะเป็นอย่างไร...ข้าขอสาปให้นับแต่นี้เป็นต้นไป
>>ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติบุรุษนี้จะไม่มีทางจำเจ้าได้
>>เขาจะไม่สามารถจำได้ว่าเคยรักเจ้า และตรงกันข้ามกับเจ้า
>>เจ้าจะเป็นคนที่จำทุกอย่างได้เพราะเจ้าจะยังคงอยู่เช่นนี้ตลอดไป
>>ไม่แก่ไม่เฒ่า ไม่มีวันตาย
>>จะอยู่อย่างนี้นิรันดร...เจ้าจะจำเวลาที่เคยรักเขา
>>เคยเป็นที่รักและต้องเฝ้ารอการกลับมาของเขาในชาติแล้วชาติเล่าตลอดกาล...
>>
>>" "...
>>วันใดก็ตามที่เจ้าทำให้เขารู้ตัวว่ารักเจ้าทำให้เขาจำเจ้าได้
>>
>>วันนั้น...คือวันที่ความเป็นนิรันดร์ของเจ้าสิ้นสุดลง...เจ้าจะแก่และตายตามสภาพ
>>ของอายุขัยที่ควรเป็น...และคราวนี้ก็จะเป็นทีของเจ้าหนุ่มนั่นแทน...เขาจะต้อง
>>เป็นคนที่ค้นหาเจ้าบ้าง...
>>"
>>หลังจากนั้นมา
>>ปีแล้วปีเล่าเวลาผ่านไปศตวรรษทบศตวรรษที่หญิงสาวเฝ้าตามหาชายหนุ่มคนรัก
>>และทุกครั้งที่เธอได้พบเขาในสภาพของใครคนหนึ่งที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ
>>เลยแม้แต่น้อย...เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาจำเธอได้
>>
>>แต่มันไม่เคยสำเร็จชาติแล้วชาติเล่า...หลังจากการเกิดและดับของเขาผ่านไปนับสิบค
>>รั้ง
>>เขาก็ยังไม่อาจระลึกได้ถึงความรักของเธอ...ความทุกข์ทรมานของหญิงสาวถูกเฝ้าดู
>>
>>อย่างเย้ยเยาะโดยนางแม่มดผู้รอคอยเวลาที่หญิงสาวจะยอมรับว่า...รักแท้ที่แม้ความ
>>ตายก็ไม่อาจพรากไม่มีจริงแล้วนางแม่มดก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่า
ในช่วงหลังๆ
>>มา
>>หญิงสาวไม่ได้พยายามที่จะทำให้ชายหนุ่มระลึกถึงตน
>>ไม่พยายามให้ชายหนุ่มรักตนแต่กลับทำทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เขามีความสุข
>>
>>และทำให้เขาเกิดรอยยิ้มแทน...แล้ววันหนึ่งนางแม่มดก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว
>>จึงปรากฏตัวเพื่อเอ่ยถามกับตัวหญิงสาวเอง...
>>"...
>>เจ้าได้ละทิ้งความพยายามของเจ้าเสียแล้วล่ะหรือ...ความพยายามที่จะพิสูจน์
>>์ให้ข้าเห็นอำนาจและพลังของรักแท้ที่เหนือกว่าอำนาจใดๆ
>>แม้กระทั่งคำสาปของข้า...
>>"จริงๆแล้ว ข้าก็มีเหตุผลของข้า."
>>
>>หญิงสาวตอบนางแม่มดกลับไป
>>"...ข้าไม่ได้ละทิ้งความพยายาม...เพียงแต่...ข้ากลัวว่าความพยายามของข้าจะสัมฤท
>>ธิ์ผล...แล้ว.
>>แล้วเจ้าก็ต้องแก่และตาย." นางแม่มดต่อให้ด้วยเสียงเย้ยหยัน
>>
>>" ที่แท้เจ้าก็กลัวที่จะตาย
>>เจ้ากลัวจะสูญเสียความเป็นอมตะของเจ้า...เฮอะ นี่หรือ
>>รักแท้ของเจ้า"
>>หญิงสาวไม่ปฏิเสธ นางเผชิญหน้ากับนางแม่มดและรับคำกล่าวหานั้น
>>"อาจใช่...มันเป็นความจริงที่ข้ากลัวว่าหากข้าทำให้เขาจำข้าและรักข้าได้
>>ข้าจะต้องตายจากเขาไป"
>>"และเจ้าก็ไม่เชื่อใจว่าเขาจะทำให้เจ้าจำได้เช่นนั้นหรือ?"
>>
>>หญิงสาวจ้องหน้าแม่มดนิ่งอยู่ ก่อนตอบ
>>
>>สิ่งที่ข้าเกรงไม่ใช่เรื่องนั้น...ท่านรู้อะไรไหม...ตลอดเวลาอันยาวนานที่ข้าเฝ้
>>าเดินทางตามหาเขาเฝ้ารอคอยวันแล้ววันเล่ารอวันที่เขาจะกลับมาหาข้าอีกครั้ง...ตล
>>อดเวลาที่ข้าเฝ้ามองการเกิดและการตายของเขามันคือความทรมานอันยาวนานที่ดูเหมือน
>>
>>ไม่มีที่สิ้นสุด...และสำหรับข้าความทุกข์อันแสนสาหัสคือการได้เห็นความทรมานของผู้
>>
>>ู้เป็นที่รักโดยที่เราไม่อาจเอื้อมมือเข้าไปช่วยเหลือได้...หลายครั้งที่ข้าอยาก
>>
>>ให้ตัวข้าเห็นแก่ตัวพอที่จะพยายามทำให้เขารักทำให้เขาระลึกถึงข้าได้อีกครั้งเพื
>>่อที่ข้าจะได้เป็นอิสระต่อการพันธนาการนี้...แต่ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงมัน
>>
>>
>>ความทุกข์ทรมานที่ข้าได้รับเนื่องจากการรอคอยที่ไม่มีวันจบสิ้นก็ทำให้ข้าคิดได้
>>
>>...ข้าไม่อาจให้เขาต้องแบกรับความรู้สึกทรมานเช่นที่ข้าได้รู้สึก...ความรักของข
>>้าอาจไม่แข็งแกร่งพอที่จะตัดสินใจพยายามให้เขาจำข้าได้ต่อไปและจากนี้ต่อไปแม้ว่
>>าข้าจะต้องรอคอยไปชั่วนิรันดร์
>>สิ่งเดียวที่ข้าจะทำคือ
>>ข้าจะทำให้เวลาของเขามีแต่ความสุขเท่าที่พลังของข้าจะทำได้
>>ข้าอาจไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาก็จริง
>>แต่ข้าก็ยังอยากเห็นรอยยิ้มของเขา...ข้าอาจเป็นคนอ่อนแอในสายตาของท่านอย่างไรก็ตาม
>>นี่ก็คือความรักของข้า
>>คือสิ่งที่ข้าเป็น...แม้ชีวิตของข้าจะต้องเดียวดายตลอดกาลแต่ข้าก็มั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า
>>
>>คนที่ข้ารักจะไม่มีวันเดียวดายเช่นตัวข้า...เพราะเขาจะมีข้าข้างกายเขาชั่วนิรันดร์.
>>
>>
>>"........................
>>นิทานเรื่องนี้ไม่มีตอนจบเพราะอยากให้คนที่อ่านจินตนาการถึงตอนจบเอาเอง
>>
>>ในชีวิตของเรามีหลายช่วงต่อหลายช่วงที่เราคิดว่าเรารักใครสักคนมากมายเหลือเกิน
>>และหลายต่อหลายครั้งที่ความรักของเราก็ต้องการความรักตอบกลับมา
>>หลายคนฟูมฟายกับโชคชะตาว่ารักที่ไม่ได้รักตอบคือการสูญเวลาเปล่า...
>>
>>แต่มีหลายต่อหลายคน...ที่ดีใจกับโชคชะตาที่เกิดมาสักครั้งแต่ยังได้รักใครสัก
>>คนอย่างเต็มหัวใจ...
>>ทุกอย่างในชีวิตมีทางเลือก...ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะเลือกทางไหน...หรือคุณจะเลือกห
>>รือไม่?
>>คุณจะเลือกทางไหน
>>?...เปิดประตูรับความรักเข้ามาเพื่อเติมความอบอุ่นให้กับหัวใจแม้เพียงช่วงหนึ่ง
>>ของชีวิต...
>>หรือจะมัวแต่ฟูมฟายโทษตัวเองกับความรักที่ให้ไปแต่ไม่ได้รักตอบ...??
>>...ทางเลือกเป็นของคุณ...
วันที่ 27 พ.ย. 2551
Advertisement
เปิดอ่าน 6,256 ครั้ง
เปิดอ่าน 6,258 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,264 ครั้ง
เปิดอ่าน 8,225 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,275 ครั้ง
เปิดอ่าน 6,267 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,253 ครั้ง
เปิดอ่าน 6,279 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,252 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,248 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,259 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,270 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,261 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,268 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,272 ครั้ง 
เปิดอ่าน 6,256 ครั้ง |
เปิดอ่าน 6,271 ☕ คลิกอ่านเลย |
เปิดอ่าน 6,256 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 6,336 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 6,266 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 6,259 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 6,253 ☕ คลิกอ่านเลย | 
เปิดอ่าน 6,268 ☕ คลิกอ่านเลย |
|
≡ เรื่องน่าอ่าน/สาระน่ารู้ ≡ 
เปิดอ่าน 14,213 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 37,544 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 111,750 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 18,676 ครั้ง | 
เปิดอ่าน 3,551 ครั้ง |
|
|
ค้นหาทุกอย่างในเว็บครูบ้านนอก :
